24 Mars, 1432: Një Ditë e Qetë para Stuhisë

Era e ftohtë e marsit depërtonte nëpër çarjet e dritares, duke më kujtuar se dimri ende nuk kishte lënë plotësisht vendin. Zjarri në oxhak mezi mjaftonte për të ngrohur këtë dhomë të madhe të kështjellës së Krujës. Jam ulur këtu, në tavolinën time prej druri të gdhendur, duke shijuar një gotë verë të kuqe, e cila, megjithëse e thjeshtë, ofron një ngrohtësi të këndshme në këtë mbrëmje të ftohtë. Në sy më bien dokumentet e shumta të shpërndara mbi tavolinë, letra të zyrtarëve osmanë, letra nga aleatët tanë, të cilët, në këtë kohë të paqes së gënjeshtërt, duken të sigurt dhe të qetë, por nën sipërfaqe ndihet tensioni, një erë e errët që paralajmëron stuhinë e ardhshme.

Sot ishte një ditë e zakonshme. Mëngjesi filloi me ushtrime të zakonshme, më pas një takim me disa nga krerët e fisërive aleate. Bisedat u përqendruan kryesisht në çështje bujqësore, në rritjen e grurit dhe në prodhimin e verës. Dukej sikur lufta e madhe, e cila kërcënon të përfshijë të gjithë Ballkanin, ishte shumë larg për t'u shqetësuar. Por unë e di se kjo është një iluzion, një mashtrim i heshtjes para stuhisë.

Në fakt, pjesa më e madhe e ditës së sotme u shpenzua për leximin e një kronike të vjetër bizantine, një vepër e hollë, e shkruar me dorë, mbi luftërat e hershme të Perandorisë Bizantine me turqit. Është e çuditshme si historia përsëritet. Strategjitë, taktikat, madje edhe motive e atyre perandorëve, ndërkohë të largët në kohë, më kujtojnë problemet e sotme, sfidat e reja që na presin. Ndoshta kjo është arsyeja pse e kam gjetur veten kaq të zhytur në lexim, duke kërkuar udhëzime, një lloj profecie në faqet e tharrura.

Duke lexuar për strategjitë e perandorëve bizantinë, mendova për veten time, për detyrën time ndaj vendit tim. Jeta në këtë periudhë është e vështirë, e mbushur me rreziqe dhe sfida. Çdo ditë është një luftë, jo vetëm kundër armiqve të jashtëm, por edhe kundër intrigës së brendshme, kundër dyshimeve dhe tradhtisë. Shpeshherë ndihem i rrethuar nga armiqtë, jo vetëm turqit, por edhe disa nga fisnikët shqiptarë, të cilët janë të korruptuar nga premtimet e pasurisë dhe pushtetit të sulltanit.

Më vjen keq për popullin tim. Ata janë njerëz të thjeshtë, bujq dhe blegtorë, që jetojnë në një tokë të bukur por të rrezikshme. Ata meritojnë paqe dhe prosperitet, por lufta e pashmangshme po vjen. Dhe unë, Gjergj Kastrioti, Skënderbeu, jam i vendosur t’i mbroj, të luftoj për të drejtën e tyre për liri dhe pavarësi.

Mbrëmja po bie, dritarja ime po zbulohet nga errësira, dhe me të fillojnë të shfaqen yjet në qiellin e pastër të natës. Në heshtjen e kështjellës, dëgjohet vetëm zhurma e lehtë e erës dhe krisma e zjarrit në oxhak. Por në zemrën time, ndjej një zjarr tjetër, një zjarr të pashuar të vendosmërisë dhe të shpresës. Unë nuk do të dorëzohem. Unë do të luftoj deri në fund, deri sa të siguroj lirinë e kombit tim. Lufta me osmanët nuk është larg, dhe ndoshta kjo ditë e qetë para stuhisë është një shans i fundit për të mbushur shpirtin me forcë, para se të fillojë beteja e madhe për lirinë e Shqipërisë.

Kam një shqetësim të veçantë që më mban zgjuar natën: mosbesimi i disa fisnikëve shqiptarë ndaj kauzës sonë të përbashkët. Ata janë të joshur nga premtimet e pasurisë dhe pushtetit nga osmanët, dhe kjo e bën luftën edhe më të vështirë. Duhet të gjej një mënyrë për t'i bindur ata, për t’i bërë të shohin se vetëm së bashku mund të luftojmë kundër një armiku shumë më të fuqishëm.

Një strategji e fortë dhe një bashkim i të gjitha forcave shqiptare janë çelësi për suksesin e ardhshëm. Duhet të bashkoj gjithë forcat tona, të krijoj një ushtri të fortë dhe të disiplinuar, që mund t'i rezistojë osmanëve. Kjo kërkon një punë të madhe diplomatike dhe ushtarake, një punë që do të marrë shumë kohë dhe energji.

Në fakt, kjo është beteja e vërtetë, sfida e vërtetë: të bashkosh njerëzit, të ndërtosh besimin, të krijosh një identitet kombëtar të fortë dhe të pandarë. Kjo është beteja që do të vendosë fatin e Shqipërisë. Dhe unë jam i gatshëm ta luftoj atë.

Më duhet të shkruaj edhe pak para se të shkoj të fle. Një shprehje e vjetër thotë se "shpirti i një kombi është forca e tij". Kjo është e vërtetë. Ne duhet të mbrojmë shpirtin e Shqipërisë, shpresën për liri, pavarësinë e vendit tonë, me çdo çmim. Nëse ne i humbasim shpresën, do t'i humbasim gjithçka. E di që rruga do të jetë e gjatë dhe e vështirë, por unë jam i bindur se do të triumfojmë. Kjo është premtimi im ndaj popullit, ndaj vendit tim, ndaj vetvetes.